In Brabantse herinneringen beschrijft Anton van Duinkerken zijn vroegste jeugd, doorgebracht in zijn geboorteplaats Bergen op Zoom, zijn schoolopleiding als intern leerling op het pensionaat Ruwenberg te Sint-Michielsgestel en zijn verblijf in de seminaria van het bisdom Breda. Hij vertelt hoe hij, na een jaar van crisis en twijfel, het seminarie verliet en Nederlands ging studeren - een besluit dat hij overigens allerminst triomfantelijk en zelfverzekerd neemt: 'Niet als de overwinnaar in een geestelijke tweestrijd ben ik het seminarie uitgegaan, doch als een diep verslagene, die toegeven moest, het onbereikbare te hebben nagestreefd. Ik werd het priesterschap onwaardig, omdat ik tot de jongere generatie van schrijvers behoorde.' Van Duinkerken schetst vervolgens de opkomst van de katholieke jongerenbeweging in de letterkunde en tekent een portret van de voornaamste figuren die hierbij betrokken zijn geweest. Hij schrijft met zachte humor die het licht van de tijd weerspiegelt waarin mensen en dingen worden bekeken. Hij toont zich daarbij een pleitbezorger voor 'gulle levensaanvaarding', ruimhartig geloof en de rechten van de artistieke verbeelding. Brabantse herinneringen is met zijn herinneringen aan het Nederlandse katholicisme in de eerste helft van de 20e eeuw cultuurhistorisch van groot belang. Over de auteur: Anton van Duinkerken, Nederlands dichter, essayist, hoogleraar Nederlands en redactielid van verscheidene literaire tijdschriften, heeft zich altijd zeer ingezet voor de rooms-katholieke culturele emancipatie. In 1960 kreeg hij de Constantijn Huygensprijs.