In Brak land beschrijft Margreet Meijer op boeiende wijze de authentieke weg van spirituele groei die zij is gegaan. Het verhaal speelt zich af in Assisi waar zij tijdens een wandelpauze terugkijkt op haar voetreis vanuit Nederland richting Rome. De wandeltocht wordt beschreven als metafoor voor haar innerlijke reis en al reflecterend blijken beide tochten meer met elkaar samen te hangen dan op het eerste gezicht lijkt. Gedreven door een onbekend verlangen vragen beide wegen erom gegaan te worden. Sleutelwoorden daarbij zijn overgave en loslaten. Het doel van deze onbekende paden, zowel innerlijk als uiterlijk, ligt niet in de toekomst, maar vooral in het onderweg zijn zelf en in het gehoor geven aan de innerlijke roepstem. Het is een weg die gaandeweg gaat leven, een kronkelpad met 'ups en downs' dat af en toe stagneert of op niets lijkt uit te lopen. Maar uiteindelijk ontstaat er in het onbekende land een doorbraak. Deze is echter vol geheimenis. Er rest slechts een stamelen om dit te beschrijven. Brak land geeft woorden aan een persoonlijke mystieke zoektocht en plaatst deze in een ruimer religieus, spiritueel kader. Naast de spiritualiteit van Franciscus van Assisi klinkt ook de Heilige Teresa van Avila door het verhaal heen.