Op 10 mei 1993 werd het enige kind van Lammi en Roelof Luten vermoord. Andrea, hun mooie, zelfstandige en sterke meid van 15 jaar kwam die dag niet thuis uit school. In dit dagboek beschrijft Lammi Luten de bliksemschicht die alle vreugde voor lang uit hun leven sloeg. Hoe ze zich staande hield onder de golven van verdriet. Op verjaardagen, met Kerst, op moederdag, toen ze op een dag een bandje met de stem van Andrea vond, toen er iemand bekende en dat later weer introk. Lammi Luten komt in dit boek naar voren als een sterke vrouw, die zichzelf niet spaart en kiest voor het leven en de groei. Die groei zoekt ze vooral op de spirituele weg. Ze verdiept zich in reiki, in leven na de dood en zoekt en vindt contact met Andrea. Maar geen moment wordt ze zweverig. In haar pakkende en directe stijl zoekt ze haar doelen met open ogen en een open geest. Haar man Roelof kiest een heel andere weg van verwerking. Hij uit zich anders, wil die publieke belangstelling allemaal niet en praat er op een heel andere manier over. Lammi respecteert hem daarin, laat hem in zijn waarde en laat hem ook aan het woord. Het boek is zeer meeslepend en houdt de aandacht moeiteloos vast. In al zijn eerlijkheid geeft het boek zelfs troost en moed. Een bijzonder, krachtig verhaal.