Een pizzakoerier die voor het raam staat en iets onverstaanbaars vraagt zonder zijn helm af te doen, de straten van een nieuwbouwwijk die bevolkt worden door regulerende bordjes, een vergadering waar het gezelschap in vervreemding uit elkaar gaat. Alles wat gebeurt blijft zonder gevolgen. De ik-figuur uit deze gedichten vindt zichzelf terug in een wereld die zich keer op keer niet met zijn geest laat verenigen. Hij is een sujet trouvé in een omgeving die onheilspellend is. Telkens botst hij op ongerijmdheden en contradicties. Juist in die innerlijke tegenspraak schuilt misschien de kern. Zoals de slotregels van de bundel luiden: ‘De tijd verbrandt inbeelden/die ons de verbeelding/van het verleden ontzeggen.’