'De merrie maakte al het slingeren en stampen van het schip mee, was er in bevangen, anders dan ik, die me nog aan de mast kon vastklampen. Het paard weerde zich niet, het hinnikte ook niet, hoewel de planken tegen zijn schoften drukten, alleen wanneer de zee op het dier neerplensde, brieste het en probeerde zijn hoofd omhoog te zwaaien, dat in het aan twee kanten vastgesnoerde hoofdstel stak. Het bruine hoofd en de witte bles op het voorhoofd, kwamen me voor als een baken in deze zee, alsof er in dat tomeloze geweld iets als een midden was, dat tot in de diepte reikte en ons schip overeind hield, niet van zijn plaats te krijgen; alsof de golven eroverheen sloegen, zonder dat het nog vaart maakte, als over een boei aan de ketting, op en neer springend zonder uit zijn verankering te worden losgerukt. Het schuim vloog over de reling, de schedel rukte aan de kluisters, schuim op de lippen; en ik, ik zag ogen van dit schepsel, de bruine volle ogen, waarin alles nog veel groter moest lijken dan voor ons mensen, zag die ogen langzaam wegdraaien, zich in hun holtes omdraaien, totdat het wit naar binnen, in het zwart van de schedel; het hoofd van het paard sidderde, zijn spieren sidderden en verkrampten, de mond was wijd opengesperd, het touw sneed hard in de lippen, de neusgaten beefden, aders dik gezwollen onder het vel, de manen sliertig van het water.'