Verward door zijn van goedkope wodka doordrenkte dromen kijkt Alejandrino Horace Lee terug op zijn leven. Hij is stervende, en op het harde matras van zijn klamme ziekenhuisbed in de tropen herhalen zich telkens weer de hallucinaties die verhalen over zijn verleden en dat van zijn vader, grootvader en overgrootvaders. Het begint allemaal in 1812 met de vluchtende William Lee die zijn moederland, Schotland, moest verlaten omdat hij bij een ongelukkig uitgevallen braspartij zijn vriend een uitbeenmes tussen de schouderbladen had gedrukt. Het is de start van een ontheemd zijn dat generaties doorgaat. In de kleinschalige wereld van het eiland Curaçao vindt Lee zijn vaderland. Ook Curaçaoënaar Alex Lee, als mulat in Nederland geboren, heeft het rusteloze van zijn voorouders. Als journalist reist hij veel en schrijft hij over wat hij tegenkomt. Zijn ooggetuigenverslag van de bloedige rellen in het Haïti ten tijde van Baby Doc Cuvalier is beklemmend en hilarisch tegelijk. Maar ook de verhalen van toevallige passanten, vaak opgedaan in een bruine kroeg of rokerig stamlokaal, zijn zo indrukwekkend dat ze een caleidoscopisch beeld schetsen van de afgelopen eeuw.