In Tuin en Wereld zijn vier van Paul de Wispelaeres boeken gebundeld: Tussen tuin en wereld (1979), Mijn huis is nergens meer (1982), Brieven uit nergenshuizen (1986), En de liefste dingen nog verder (1998). Stuk voor stuk zijn het kopstukken uit de literatuur en samen vormen ze het kernpunt van het schrijverschap van De Wispelaere. In deze vier titels laat hij zijn belevingswereld op een zeer unieke wijze naar voren treden. Beïnvloed door de liefde voor zijn tuin kan hij zijn fascinatie voor de relatie tussen leven en schrijven prachtig verwoorden. Hij schrijft vanuit een positie 'tussen tuin en wereld' en door zijn intellectuele spel met woorden en vooral door de persoonlijke toon die hij eraan geeft, laat hij zien dat hij een man is die durft te twijfelen en die kiest voor de nuance.