De op Ambon geboren gebroeders Tehupeiory behoren in 1907 tot de allereerste landskinderen van Nederlands-Indië die studeren in Holland - geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam. De oudste had toen al furore gemaakt als auteur van 'het beste boek ooit door een inlander in het Nederlands geschreven.' Zijn jongere broer doet in 1909 van zich spreken, wanneer hij terug in Indië zowel een succesvol studiefonds voor de Molukse jeugd opricht als de nog steeds bestaande vakvereniging van Indonesische artsen. De begaafde dokters Tehupeiory worden in Batavia op handen gedragen door hun patiënten, bruin én blank. Vanwege hun pioniersrol op velerlei gebied worden zij verafgood door hun volksgenoten. Na de Tweede Wereldoorlog en Indonesische onafhankelijkheidsstrijd raken zij echter in de vergetelheid. Deze roman, gebaseerd op het omvangrijke privé-archief van de jongste broer, verhaalt over hun fascinerende leven en loopbaan, zonder voorbij te gaan aan de persoonlijke tragiek die schuilging achter de successen. Tegelijkertijd wordt een blik geboden op de laatste vijftig jaar Nederlandse overheersing van Indonesië, gezien vanuit de ogen van een intellectuele elite die, balancerend tussen haat en liefde voor het moederland, uiteindelijk voor het vaderland kiest. Herman Keppy (Amsterdam, 1960) is de zoon van een Molukse vader en een Nederlandse moeder. Na zijn examen aan de School voor Journalistiek in Utrecht werkte hij voor diverse dagbladen en tijdschriften. Als eindredacteur van het Molukse blad Marinjo ageerde hij in 2002 succesvol tegen de 'viering' van 400 jaar VOC; veel media-aandacht was zijn deel. Met Tussen Ambon en Amsterdam maakt hij zijn debuut als romanschrijver.