Willem Thies schrijft heldere, beeldende poëzie over universele thema’s: geboorte en dood, de drang en driften van een mens, rumoer versus rust. De een leidt een lezend leven, zijn hoofd verscholen tussen twee kaften. Anderen zijn bedwelmd door het scherm of schuimen kroegen af, op zoek naar roes en exces. 'Twee vogels één kogel' neemt de lezer mee in de wereld der menselijke zintuigen: hoe ze werken en hoe ze worden belemmerd. Echter, de mens is méér dan alleen een zintuiglijk wezen. In grotere mate dan hem lief is, wordt hij gedicteerd door rituelen en routine – of juist door het verlangen deze te doorbreken. In 'Twee vogels één kogel' brengt Thies deze werelden samen en vestigt zijn naam hiermee definitief als een van de meest talentvolle dichters binnen het Nederlandse taalgebied.