In juli 1992 start de correspondentie tussen Arnon Grunberg en studente Esther. Grunberg is van het gymnasium gestuurd, heeft zijn eigen Kasimir Uitgeverij ­ opgericht en schrijft aan zijn debuutroman Blauwe ­maandagen. Terwijl Esther een onvoorwaardelijk geloof in de kunst uitspreekt, wordt ­Grunberg gefascineerd door de kracht van destructie. Hij bewondert Esthers streven naar zuiverheid, maar probeert deze tegelijkertijd te ontmaskeren als leugen. Hij kan zijn respect alleen nog betuigen door steeds meedogenlozer te worden in zijn kritiek, hetgeen onvermijdelijk uitmondt in een apotheose en definitieve breuk tussen beiden. 'We zien hier een inmiddels stevig gevestigde auteur aan het werk, maar dan in zijn hoedanigheid van angry young man. De obsessieve wijze waarop hij zichzelf probeert te vinden als de schrijver die hij in potentie is, geeft deze brievenbundel een zeer bijzonder cachet.' -Jaap Goedegebuure, hoogleraar Nederlandse literatuur.