Ze was intelligent, hulpvaardig en overheersend. Haar rechtvaardigheidsgevoel was groot, humor had ze niet, sarcasme des te meer. Het leven van Ulrike Meinhof (1934-1976) begon weinig hoopvol. Als meisje maakte ze de Tweede Wereldoorlog mee en verloor eerst haar vader (een NSDAP-lid) en daarna haar moeder. Ze werd politiek actief in de anti-atoombomstrijd en kreeg landelijke bekendheid door haar vlijmscherpe journalistieke werk: tegen de genocide in Vietnam, persmagnaat Axel Springer en het nog smeulende fascisme. Ze was zes jaar gehuwd met konkret-uitgever Klaus Röhl, die hun (stief)dochters misbruikte. Omdat haar kritische journalistiek niets uithaalde, sloot zij zich in 1970 aan bij de Rote Armee Fraktion (RAF), die het imperialistische systeem van binnenuit en gewapenderhand aanviel. De sympathie in Duitsland voor Meinhof verdween snel na aanslagen op het Springer-gebouw en op Amerikaanse militaire instellingen, waarbij doden en gewonden te betreuren waren. Ze werd gevangengezet en periodiek gemarteld, wat haar langzaam sloopte. Hongerstakingen uit protest hiertegen putten haar verder uit. Op 41-jarige leeftijd benam de 'terroriste voor een betere wereld' zich van het leven. Moordende ruzies met mede-RAF-gevangenen Baader en Ensslin waren hieraan voorafgegaan. Otto van de Haar studeerde nieuwste en theoretische geschiedenis aan de UvA. Samen met Rolf Binner en Johannes Houwink ten Cate publiceerde hij in 1997 Wiens schuld? De impact van Daniel Jonah Goldhagen op het holocaustdebat (zie verder: ottovandehaar.blogspot.com)