In Ultra schetst muzikant, kunstenaar, schrijver en wiskundige Harold Schellinx een indringend en caleidoscopisch beeld van de Ultramodernen, de verzamelnaam voor Nederlandse groepen en artiesten die deel uitmaakten van de tweede experimentele golf in de geschiedenis van de popmuziek. De 'post-punk experimentele pop' (1978-1983) was een muziekstijl waarin muzikanten en kunstenaars wereldwijd de ongekunsteldheid, energie en 'do-it-yourself '-filosofie van punk combineerden met ideeën, methoden en technieken veelal ontleend aan avant-garde kunst, jazz, elektronische en modern klassieke muziek. 'Ultramodernen' of 'Ultra' was de naam van een reeks concerten die, van september 1980 tot en met april 1981, op woensdagavond plaatsvond in jongerensociëteit Oktopus aan de Amsterdamse Keizersgracht, en die nationaal en internationaal veel aandacht trok. In dezelfde tijd ontstond Vinyl, dat zich – als tijdschrift voor 'moderne muziek' – poneerde als een professioneel alternatief voor de als belegen en ingeslapen ervaren Nederlandse muziekpers van die dagen. In haar beginjaren was Vinyl de spreekbuis en – niet in het minst door de bijzondere vormgeving – ook het gezicht van de Ultramodernen. Ultra is een unieke verzameling verhalen, interviews, teksten en foto's, met als rode draad het Don Quichoteaanse relaas van Schellinx' eigen Werdegang als jonge maker van experimentele popmuziek en als redacteur van Vinyl, in het Amsterdam, London en Brussel van de vroege jaren tachtig. Het was een tijd van extreem idealisme, van modern zijn op leven en dood, een tijd waarin muziek alles, en alles muziek was, maar waarin die muziek ook elke dag weer opnieuw kon – nee, moest! – worden uitgevonden.