Zijn de oudste fabels niet duidelijk allegorieën? Is niet de eerste die wij kennen in onze manier om de tijden te berekenen het verhaal uit het negende boek der Richteren? Er moest een koning worden gekozen onder de bomen; de olijfboom wilde niet de zorg voor zijn olie verwaarlozen; de vijgenboom niet die voor zijn vijgen; de wijnstok niet die voor zijn wijn; noch enige andere boom die voor zijn fruit; de doornstruik, die voor niets deugde, werd koning omdat hij stekels had en pijn kon doen. Is de oude fabel van Venus zoals Hesiodus haar vertelt, niet een allegorie voor de hele natuur? Vlokken zaad van Uranus zijn vanuit de hemel aan de kust van de zee gevallen; Venus wordt geboren uit dit kostelijke schuim; haar eerste naam is die van minnares van de voortplanting: kan er een gevoelvoller beeld bestaan? Deze Venus is de godin van de schoonheid; de schoonheid is niet langer aantrekkelijk wanneer zij zich zonder de gratiën beweegt; de schoonheid doet liefde ontstaan; de liefde heeft pijlen die de harten doorboren; zij draagt een blinddoek die de fouten verbergt van wie wij liefhebben. De wijsheid wordt in de hersenen van de meester der goden verwekt onder de naam Minerva; de ziel van de mens is een goddelijk vuur dat Minerva toont aan Prometheus, die zich van dit goddelijke vuur bedient om de mens tot leven te wekken. Het is onmogelijk in deze fabels niet een levend tableau te herkennen van de hele natuur.