Van een elfjarig moordenaartje tot doodsbange kleine autistjes, Sjef Teuns (1926) trok met ze op. Hij was de eerste Nederlandse kinderpsychoanalyticus die werd opgeleid door Anna Freud en Donald Winnicott. Van peuter tot puber ellendig in een gesticht, debiel verklaard omdat je doof bent, Teuns zag ze. Hij trok zich het lot aan van kinderen in armoede, in misère thuis, hij bekommerde zich om gehandicapte kinderen, kinderen met een vlekje, zieke kinderen, geestelijk gestoorde kinderen voor wie geen hulp mogelijk leek. Teuns was ervan overtuigd dat hij ze altijd wel iets te bieden had, dat ook kleine beetjes helpen. Hij was een vakman en de kinderen hielden van hun psychiater. Hij was ook een idealist die ten strijde trok tegen starre beroepsopvattingen waardoor kinderen van de wal in de sloot geholpen werden of aan hun lot werden overgelaten. Hij kwam onzacht in aanvaring met overheid en collega's, maar kinderen zijn de toekomst en die mocht niet worden gebouwd op angst en leed, op geweld, betweterij, onverschilligheid en zuinigheid. Wat wist hij te redden en wat verloor hij?