Weg, maar waarheen.' Met deze drie woorden, die tegelijk een voornemen en een vraag zijn, begint de roman Vasteland van Markus Werner.Kaspar Steinbach, een man van middelbare leeftijd, verlaat het 'vasteland' van zijn bezige bestaan, neemt 'vrijaf van het leven' en dompelt zich, gelijk een Oblomov, onder in lethargie. Het wegvallen van de dagelijkse beslommeringen waarin mensen menen onmisbaar te zijn, scherpt zijn blik. Hij neemt contact op met zijn onwettige dochter Julia, die - net afgestudeerd - wanhopig op zoek is naar houvast in het leven. Bij stukjes en beetjes, in suggestieve bewoordingen en vol weemoed, vertelt hij haar, die hij als klein kind voor het laatst had gezien, het wonderlijke verhaal van haar terloopse conceptie. Wanneer Julia haar toevlucht heeft gezocht in Kaspars Italiaanse vakantiehuisje, doet zij van haar kant nauwgezet verslag van de ontmoeting met haar vader. Hun kennismaking, herinneringen en het uitwisselen van hun belevenissen werkt voor beiden louterend.Markus Werner is een schrijver die stem geeft aan mensen die, al dan niet vrijwillig en tijdelijk, 'uit de wereld vallen: Achter het leven dat Kaspar schetst, schemert steeds het leven dat alleen maar mogelijkheid gebleven is. Werners personages houden ons een heldere spiegel voor, al was het maar omdat meestal de middelmaat wint.De Zwitserse schrijver Markus Werner (1944) schreef vier romans en won diverse literaire prijzen voordat hij met Vasteland doorbrak naar een groter publiek.Een levensmelodie zonder één valse toon. - Rheinischen Merkur