Toen de DDR werd gesticht was Günter de Bruyn tweeëntwintig. Toen de muur viel drieënzestig. Van de veertig tussenliggende jaren doet hij in dit boek nietsverhullend en ook zonder zichzelf te ontzien verslag. Günter de Bruyn poogt in zijn eerlijke en (zelf)ironische relaas over veertig jaar DDR vooral de vraag te beantwoorden in hoeverre men zich moest aanpassen aan het regime om te overleven, en hoeveel onafhankelijkheid men zich kon veroorloven ten aanzien van de partijlijn zonder een beroepsverbod te krijgen of zich nog grotere problemen op de hals te halen. De Bruyn heeft nooit een knieval gemaakt voor het systeem, maar is ook niet naar het Westen uitgeweken. Hij zet uiteen wat hem ertoe heeft bewogen in de DDR te blijven. Daarbij spaart hij zichzelf niet maar neemt zijn keuzen gewetensvol en meedogenloos onder de loep.Levendig en boeiend verhaalt hij over zijn jaren als bibliothecaris in Oost-Berlijn, zijn eerste successen als schrijver, zijn ontmoetingen met auteurs als Heinrich Böll, Wolf Biermann en Christa Wolf, zijn problemen met de cultuurpolitiek van de SED, de Oost-Duitse schrijversbond en de Partij.Veertig jaar is het tweede deel van de 'tussenbalans' van zijn leven, die hij begon op te maken toen hij zestig werd (het eerste deel verscheen eerder onder de titel Verschoven stad. Een jeugd in Berlijn als Privé-domein nr.189). De Bruyn noemt zijn herinneringen 'een training om ik te leren zeggen, om informatie te verstrekken zonder die door fictie te verhullen'. Niet zijn persoon staat centraal, het gaat hem er vooral om een onvervalste indruk te geven van hoe het is om als burger in een dictatuur te leven.