Vera Slonim en Vladimir Nabokov zagen elkaar voor het eerst in Berlijn op een gemaskerd bal voor Russische vluchtelingen. Vladimir verzocht Vera haar masker af te doen en haar identiteit bekend te maken. Ze weigerde, maar declameerde een van zijn gedichten. Nabokov was op slag verliefd. Enige tijd later verscheen in een krant een gedicht over de ontmoeting met de gemaskerde vrouw, getekend VN; een openbare liefdesverklaring. Vera en Vladimir trouwden in 1925 en waren tot aan zijn dood in 1977 onafscheidelijk. Ze hielden samen een dagboek bij, maakten voortdurend elkaars zinnen af en ondertekenden beiden hun brieven met VN. Vladimir schreef zijn Vera dagelijks, ook toen ontrouw hun huwelijk binnensloop. Maar wie was Vera Nabokov? 'Gewoon iemands vrouw,' volgens een uitgever met wie ze namens haar man dertig jaar lang had onderhandeld. 'De internationale kampioen in de competitie van schrijversvrouwen, en nog intelligent op de koop toe,' herinnert een vriend zich. Saul Steinberg heeft het misschien het best gezegd: 'Het is moeilijk over Vera te schrijven zonder Vladimir te noemen. Maar het is onmogelijk over Vladimir te schrijven zonder Vera te noemen.' Vera begeleidde haar man bij elk college dat hij gaf en nam plaats in de zaal. Studenten vroegen zich af wie die mysterieuze, witharige schoonheid was. 'Mijn assistente,' antwoordde de schrijver. Ze bestuurde de auto terwijl Vladimir op de achterbank aantekeningen maakte voor Lolita, ze sliep in elk hotel dat Humbert Humbert zou bezoeken. Telkens als Nabokov het manuscript wilde vernietigen, voorkwam ze dat en uiteindelijk wist ze het onder te brengen bij een uitgever. Later schreef zij haar herinneringen op aan de eerste levensjaren van hun enige zoon, Dmitri, die Nabokov zou verwerken in Geheugen, spreek. Voor Vladimir was ze alles: hij schreef zijn boeken in de eerste plaats voor zichzelf, in de tweede plaats voor Vera, en verder voor niemand. Ze was zijn muze, zijn lezer, zijn geheugen. Tegelijkertijd probeerde Vera zich onzichtbaar te maken. Ze wilde niet besproken worden in de biografieën over haar man en alle biografen respecteerden haar wens. Stacy Schiff kreeg als eerste toegang tot het familiearchief, dat beheerd wordt door Dmitri Nabokov. Ze las alle brieven, dagboeken, aantekeningen, correspondentie en Nabokovs verslag van zijn buitenechtelijke verhouding in 1937. Vera Of mevrouw Vadimir Nabokov is niet alleen de indrukwekkende liefdesgeschiedenis van twee opmerkelijke mensen maar ook het ontbrekende stukje in het levensverhaal van een van belangrijkste schrijvers van deze eeuw. Stacy Schiff was jarenlang redacteur bij Simon & Schuster in New York. Zij schreef eerder de biografie Saint Exupéry, die in 1995 werd getiomineerd voor de Pulitzer Prize. Schiff ontving voor dit boek de Prix Litteraire van de Association de la Noblesse Francaise en twee Canadese Alberta Awards. Stacy Schiff woont afwisselend in New York en Canada. De liefdesgeschiedenis van een groot schrijver Vladimir Nabokov, en Vera: zijn vrouw, zijn muze, zijn geheugen. Hun huwelijk was in de hemel voorbestemd. Mijn moeder is altijd de drijvende kracht geweest achter mijn vader. Zij was buitengewoon begaafd, sprak vele talen en had zelfs verstand van mechanica. Ze las als eerste zijn werk en gaf als eerste kritiek. Zij was zijn muze.' Dmitri Nabokov 'Liefdevol en zorgvuldig in kaart gebracht.' mevrouw Guus Luijters, Het Parool `Zonder mijn vrouw", zei Nabokov eens, "zou ik geen enkele roman hebben geschreven." Schiffs boek belicht op dappere, briljante wijze hoe ingewikkeld deze ogenschijnlijk eenvoudige bewering was. Een fantastisch portret.' -'The Chicago Tribune 'Een elegant en genuanceerd portret van de vrouw van de kunstenaar ' The New York Times