Het is gebruikelijk dat men op een afdeling in een verzorgingstehuis tijdens de wisseling van de dienst bij iedere bewoner even stil staat om de rapportage door te nemen. In "verder geen bijzonderheden" transformeert Miel Vanstreels deze enigszins routineuze handeling subtiel in een poëtische overdracht. Met veel mededogen schetst hij 28 fraaie portretjes van mensen die zichzelf (dreigen) te overleven.