In Verdwaald in het onderwijs doet Hanny van Brummen op openhartige en verhelderende wijze verslag van een akelige periode in haar leven: de weg naar een burnout, de oorzaken ervan en hoe ze er weer sterker uit klom. Het begon allemaal met haar benoeming als voorzitter van een nieuwgevormd zelfsturend team. De grootste tegenstrijdigheid was al, dat de voorzitter gelijk is aan de leden van het team, maar toch geacht wordt knopen door te hakken, terwijl zij niet de mogelijkheid had, beslissingen te nemen of door te zetten. Verder was onduidelijk, waar de teams nu precies zelf verantwoordelijk voor waren. Ook de taken en de verantwoordelijkheden waren volstrekt niet helder. Al gauw raakt Hanny hier mee in de knoop. Ze krijgt veel kritiek waar ze niks mee kan en die ze ook als onterecht ervaart en krijgt het steeds drukker. En dat terwijl ze aan haar echte liefde voor het vak, het lesgeven, steeds minder toekomt. In dit boek geeft ze weer, wat er in deze periode allemaal door haar heen ging, hoe ze de zaak weer op een rijtje kreeg en hoe haar omgeving reageerde. Het is haar interpretatie van dit proces en het is ook haar vrijheid om dingen toe te voegen of weg te laten. Het geeft een bijzondere kijk op een onderwijssituatie, maar zou ook in heel wat andere soorten organisaties voor kunnen komen, waar mensen samen moeten werken in moeilijke situaties, tegen wil en dank. Het getuigt van moed om hiermee naar buiten te komen en het is inspirerend om te zien hoe zij dit alles uiteindelijk te boven is gekomen om sterk en gelouterd een nieuwe weg in te slaan.