Voor mensen zoals ik, die zich uit hoofde van hun functie met het platte nieuws bezighouden, is zo’n fraai vormgegeven bundel vol wijze, geheimzinnige zkv’s het ideale middel om uit het Alcatraz van alledag te ontsnappen. Als ik die prachtige korte verhalen lees, voel ik mij soms een aspirant-diender op de politieschool in Lochem, op schrijfles bij meester A.L. Snijders. Rob Hoogland, columnist De Telegraaf In november 2010 werd bekend dat aan A.L. Snijders de Constantijn Huygensprijs is toegekend, met name voor zijn zeer korte verhalen (zkv’s). Het leverde een storm van aandacht op voor de schrijver en zijn werk. Iedereen wil Snijders’ zkv’s lezen – terecht. In deze vierde druk van Vijf bijlen staan 335 zeer korte verhalen. Waar gaan ze over? Snijders schrijft: ‘Ik houd van zeer kleine verhalen met zeer grote gevolgen: piekeren, tobben, verdriet en vreugde, gewoon de dingen waar het om gaat.’ We lezen ongedwongen bespiegelingen over stad en land, leven en dood, dieren en mensen, machines en gereedschappen. Er zijn ook vreemde, zomaar tevoorschijn getoverde verhalen. De Tao komt vaak terug. Soms valt er een briefje uit de boekenkast, soms valt een boek op de juiste bladzijde open. Toeval. Vijf bijlen is met afstand de dikste Snijders tot nu toe. Het bevat de zeer korte verhalen van 2007 en 2008 en is na Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk (2006) en Bordeaux met ijs (2008) de derde verzameling zkv’s die bij afdh verschijnt. In november 2010 verscheen eveneens Een handige dromer, de vierde zkv-bundel.