Als de straten nog verlaten zijn en eekhoorntjes net ontwaken, vertrekt de streekbus van 07:17 al van het station. Iedere dag deelt dezelfde groep mensen de altijd benauwde, vaak naar bloemkool, schoensmeer of natte hond riekende ruimte. Regen of zonneschijn, lijnabonnement of strippenkaart, ze stappen in en wachten tot ze er weer uit mogen: de dorpshomo, de neuriënde dikkerd, de angstige scholier. En hoewel ze dagelijks ruim een half uur met elkaar doorbrengen, weten ze niet meer van elkaar dan dat een ander praatziek is, of stinkt. Toch wordt in Vijf strippen duidelijk dat iedere simpele ziel een doel blijkt te hebben, en iedere lelijke vrouw een verleden. ‘Postma zet haar figuren stuk voor stuk geloofwaardig neer, waarbij ze de onderlinge contacten verrassend, vanuit wisselende gezichtspunten observeert' de Volkskrant ‘Een even charmant als onderhoudend debuut' de Volkskrant Wiegertje Postma (1987) heeft zelf het geluk gehad zes jaar lang iedere schooldag met een streekbus een deel van de Veluwe te mogen doorkruisen, en is dus een autoriteit op het gebied van het collectief openbaar vervoer. Wiegertje was - ondanks haar afkomst - jarenlang een gevierd columniste bij (het toch hoofdzakelijk randstedelijke) Spunk.nl. Haar columns verschenen regelmatig in het NRC Handelsblad.