De vroegste beschouwingen van de scherpzinnigste schrijver van Nederland 'Ik heb het maar zelden meegemaakt dat ik er geen spijt van kreeg, als ik iemand staan liet op de plaats die de bescheiden Bijkaart met zoveel ere inneemt.' Dat schreef Willem Frederik Hermans in het voorwoord bij Boze Brieven van Bijkaart, de verzamelde stukken die hij onder pseudoniem schreef vanuit zijn nieuwe woonplaats Parijs. De schrijver haastte zich te benadrukken dat - hoewel hij met sommige politici, hoogwaardigheidsbekleders en collega-auteurs uit zijn verre vaderland genadeloos de vloer aanveegde - Bijkaart in wezen helemaal niet zo 'boos' was. 'Zijn toon is dikwijls vriendelijk, behulpzaam,' stelde Hermans monter vast. Dezelfde scherpzinnige, humoristische toon hanteert Hermans in Houten leeuwen en leeuwen van goud, de andere bundel beschouwingen die is opgenomen in Volledige Werken deel 12, het derde deel dat in deze fraaie reeks verschijnt. De Houten leeuwen handelen vooral over de afbraak van taboes in de jaren zeventig. 'Alles was mooi,' schamperde Hermans, 'alles was de moeite waard om gedrukt te worden: de stomste praatjes, het kreupelste Nederlands.' Het moge duidelijk zijn dat hij dat niet over zijn kant liet gaan