Vijftig, zijn ze. Paula, Vincent, Marc, Reina, Thijs, Froukje en Joris. Ze vormen het hart van de collectief stonede 4-gymnasiumklas van 1972. Zij zouden het leven heel anders aanpakken. Ze zouden nóóit het woord pensioen in de mond nemen, evenmin als de woorden koopsompolis, hypotheek en alimentatie. Nageslacht hebben ze wel verwekt, hier en daar. Kinderen met co-ouders, stiefouders, verdwenen of onbekende vaders. Met die kinderen kunnen ze het uitstekend vinden. Denken ze.