Tussen 1945 en 1959 verscheen de Maagd zesenvijftig maal in Amsterdam aan Ida Peerdeman. Zij wilde de verspreiding van een nieuwe titel, een nieuwe afbeelding en een nieuw gebed, en beloofde de eenheid onder de volkeren als de Kerk haar grootste en laatste dogma zou afkondigen, dat van Medeverlossers, Middelares en Voorspreekster. Het bisdom Haarlem deed het gebeuren af als 'natuurlijk te verklaren', vond de boodschappen 'verward' en verbood de openbare verering. Rome volgde dat oordeel. In 1996 gaf wijlen bisschop Bomers de publieke devotie vrij; recentelijk durfde zijn opvolger, Mgr. Jozef Marianus Punt, de verschijningen bovennatuurlijk en authentiek te noemen. Hoe belangrijk in de mariale geschiedenis is Amsterdam? Hoe lang zal het nog duren eer Rome inziet dat de stad van het Mirakel van 1345 en de Stille Omgang sinds 1880 gevierde oorden als Lourdes en Fatima qua reikwijdte overtreft? Hier immers spreekt de Vrouwe alle Volkeren, inclusief de islamitische en de oosterse! Amsterdam heeft derhalve een mondiale betekenis. Wat verhullen Ida's 'Blauwe Boekje' en (nog steeds achtergehouden) 'Eucharistische Belevenissen'? In De Vrouwe van alle Volkeren ontvouwt historicus en hispanist Robert Lemm de visie dat Amsterdam samenhangt met de ingrijpendste optredens van Maria sinds 1830. De erkenning van 2002 heeft de strijd rond Amsterdam verhevigd. In binnen- en buitenland dringen vanuit katholieke kringen zowel instemmende als afkeurende geluiden door. Wat ijveraars en kritikasters drijft, is een ander fascinerend aspekt van de Vrouwe, die immers bij voortduring voorspelde dat de strijd rond het beslissende dogma de proportie zou hebben van een wereldbrand.