Een jonge Colombiaanse gynaecologe gaat in 2003 uit idealisme een jaar werken in Afghanistan. Uit hoofde van haar beroep komt ze vooral in contact met vrouwen. Wat ze van Afghanistan ziet, observeert ze met eigen ogen; wat ze over Afghanistan hoort, komt meestal vanachter de burka vandaan. Elke dag schrijft Natalia e-mails over haar belevenissen aan haar familie en vrienden in Colombia. Ze werkt ze na terugkomst in haar vaderland uit tot een onthutsend boek over een land en een cultuur die grotendeels verwoest zijn door de Talibaan. En dat nu ondanks de internationale troepenmacht, geteisterd wordt door plaatselijke krijgsheren, die zich tegen elkaar en samen tegen het land in opbouw richten. Slachtoffers zijn vooral de kinderen – en de vrouwen. Hun levensverwachting is laag, de meeste vrouwen weten niets van hun lichaam en van seksualiteit, velen sterven in het kraambed, ze worstelen met familietradities, onderdrukking en armoede; en ze blijven de burka dragen – om hun laatste vrijheid te beschermen, de vrijheid van kijken.Vrouwen en kinderen het laatst is niet nog een boek over het alledaagse leven in een bijna vergeten land, maar een subtiel bericht over vrouwen die worstelen met familietradities, geloof, totale onwetenheid met betrekking tot hun lichaam en seksualiteit en een ontroerend verhaal over de onverwoestbare levensblijheid van kinderen.