De geheimzinnige arrestatie - in augustus 1941 - van zijn vader en tientallen van diens verzetskameraden was voor Rudi Harthoorn aanleiding tot een onderzoek. Zijn vader speelde korte tijd een leidinggevende rol in het communistisch verzet van Den Haag. Er bleek een groot verschil te bestaan tussen de bestaande geschiedschrijving en wat overlevenden en nabestaanden de auteur vertelden. De ontdekkingen die hij deed, zorgden ervoor dat zijn onderzoek breder werd opgezet. Vuile oorlog in Den Haag behandelt de drie fasen van het communistisch verzet gedurende de Duitse bezetting in de regio Den Haag (Leiden, Den Haag, Delft). De ondergrondse organisaties werden telkens opgerold door de Haagse Politie Inlichtingendienst ('Documentatiedienst') en de Sicherheitsdienst met hun Vertrauensmänner. De samenwerking tussen de inlichtingendiensten en de Gestapo begon al ver voor de Tweede Wereldoorlog. In hun strijd tegen de communisten hebben de inlichtingendiensten een zeer dubieuze rol gespeeld. De gevangengenomen communistische verzetstrijders werden gefusilleerd of verdwenen in de Duitse kampen - met name Buchenwald, Groß-Rosen, Neuengamme en Dachau -, waar zij alsnog omkwamen of een lijdensweg moesten doorstaan. Aan de lijdensgeschiedenis van de gevangenen in Groß-Rosen wordt afzonderlijk aandacht besteed. In het boek staan veel onbekende historische details en op uitgebreid archiefonderzoek gebaseerde correcties op eerdere publicaties. Het werk is een eerbetoon aan de communistische verzetsmensen die veel offers hebben gebracht en daarvoor nooit publieke erkenning hebben gekregen. Een lijst van 256 communistische slachtoffers van de regio Den Haag is in de bijlagen opgenomen. Rudi Harthoorn (1946) promoveerde in de natuurkunde en de economie. Hij was werkzaam bij het Centraal Bureau voor de Statistiek, het Energieonderzoek Centrum Nederland, en was software engineer in het bedrijfsleven. Hij schreef het nawoord bij het veel gelezen Verboden te sterven (herziene editie 2007), de kampervaringen van zijn vader.