"Het toneelspelersrood van vlammen, van bonte eeuwen vol dwaalsterren en het gele vuur van kometen die door de hele negende eeuw scheerden, vurige drakentongen die hongersnood en overstromingen voorspelden, kunnen gelden als hemelalmanakken en tekenen van op- en ondergang. Het vuur in het bovenliggend boekje is geen aankondiger van oorlog maar van het tegendeel. De middeleeuwse Nijmeegse getijden, en gedichten als De lampionplanten en het Lied geneuried tegen de vogelkooplui op hun rolwagen spreken die zoektocht en dat verlangen uit. Net zoals nederzettingen werden gebouwd aan rivieren stamden talen af van poëziestromingen. En een goed gedicht, waarin helderheid klinkt, en dat niet heel vaak voorkomt, is een waterzuivering, die reinigt van stikstof en fosfaten en die de algengroei intoomt. 'Spaar in de koude één kist rood vuur' staat ergens in het gedicht Vuur uit de herfst van 1977 en het vervolgt 'om te verhoeden het omwaaien en vallen'. Het vuur dat hier geldt is dat van de inspiratie het vuur dat niet uit mag gaan en dat op een dag hopelijk door de eendagsvliegen en de eendagsgoden zal worden verlaten." – HHtB