'Alle dingen zijn veranderlijk en het onzekere is nabij.' Die slotregel van een middeleeuwse kroniek weerklinkt als refrein in het wrede, duistere verhalendrieluik Abten. Pierre Michon (1945) roept de wereld op van de eerste generaties benedictijnen die rond het jaar duizend kloosters stichtten in het onherbergzame kustgebied van de Vendée, niet ver van de monding van de Loire. Aarde en water zijn in dat landschap nog niet gescheiden, net als op de eerste dag van de Schepping. Even vaag blijft in deze verhalen de grens tussen christendom en heidendom, tussen glorie en verderf, tussen de geest en het vlees. De spanning tussen het aardse en het verhevene is karakteristiek voor het werk van Michon. Ook in de sagen uit Drie wonderen in Ierland en in de korte vertellingen uit Negen keer over de Causse zijn de barre Middeleeuwen het decor waarin Michon zijn tragische taferelen neerzet. Het zijn miniatuurtjes waarin geloof, hoop en liefde het onderspit delven en de zomer des levens wijkt voor de winter van dood, vergeefsheid en vergetelheid. De enige troost is te vinden in de kale, onaangedane pracht van het schrijven, en de glimp van waarheid die daarin verscholen ligt.