Tientallen jaren al bestuurt de beschaafde, oude magistraat naar ieders tevredenheid het dorpje aan de grens. Zorgeloos leeft hij van de ene dag in de andere, genietend van zijn hobby’s en zijn flirts. Wanneer een afgezant van de regering uit de hoofdstad het decreet uitvaardigt dat de barbaren in het grensgebied moeten worden vervolgd, kan de oude man niet veel begrip opbrengen voor het standpunt van zijn meerderen. Hij heeft meer sympathie voor die zogenaamde barbaren, een nomadenvolk dat niemand kwaad doet. Aanvankelijk probeert hij de machthebbers tot rede te brengen en raakt zo steeds meer in het conflict betrokken. Tegelijkertijd wil de magistraat zich het liefst terugtrekken in zijn eigen wereld, waarin hij de klassieken leest en een vergeten taal bestudeert. Als hij een erotische relatie krijgt met een van de slachtoffers van het overheidsgeweld - een door de martelingen van haar ondervragers kreupel en blind geworden meisje - voelt hij zich toch geroepen tot een wilde actie. Hij komt in de gevangenis terecht en wordt zelf als een barbaar behandeld. Op subtiele wijze beschrijft Coetzee in de oude man niet simpelweg een bestuurder met een gewetensconflict, maar iemand die heen en weer wordt geslingerd tussen medeplichtigheid, onverschilligheid en verzet.