we hebben iets heel leuks ontdekt. Onder een afdak hangen een paar roestige teilen die onze papa nooit weg wil doen omdat zijn moeder daar nog zijn truien en ondergoed in gewassen heeft toen hij een kleine jongen was. We mogen er nooit op trommelen- of met een stok tegenaan rammen, zo broos zijn ze. In een ervan vonden we een dagpauwoog die er zijn winterslaap deed. Hij hield zich met zijn pootjes aan de bodem vast, heel stevig, daaraan kon je zien dat hij leefde. Toen we het aan onze papa lieten zien zei hij: "Ach, kijk nou toch eens. Mijn moedertje is teruggekeerd om de was te doen." En toen begon hij zo hard te lachen dat onze mama van het balkon riep: "Wat heb je nou weer." En toen riep hij naar boven: "De wasmachine kan de deur uit, want Assepoester is als vlinder teruggekeerd." "Die vader van jullie", riep ze lachend naar ons. En toen sloeg ze de stofdoek uit alsof ze feestelijk naar ons stond te zwaaien. BOB, TOM EN JAN WOLKERS Vroeger, toen wij nog klein waren, zwom ze vaak naakt met een vriendin in de vijver als het zomers warm was, en dan zat onze papa op de vlonder te lachen en te genieten. Ze plukten waterlelies af en zwommen daar in hun mond mee rond en gooiden handjes water naar hem en riepen plagerig, "Ga je aquarelblokje even halen, schildertje!" Maar nu kwam ze rillend uit het water, stroopte haar badpak op de stoep uit en rende onder de douche. En onze papa zei, "Als we van de zomer naar die mooie dikke gele bloemen staan te kijken zullen we deze moedige daad van jullie mama met ere herdenken." BOB, TOM EN JAN WOLKERS Kijk jongens, zie je het verschil. Met die plastic poppetjes hebben jullie gespeeld maar met die knuffeldieren hebben jul1ie geleefd. Het zijn levende wezens geworden, bijna zo levend als jullie poezen. Ze zijn zo hier en daar afgesleten van het rondsjouwen ermee en je kunt zien aan hun kroezige vette huid dat ze liefderijk besabbeld zijn en vele nachten bij jullie onder de dekens hebben doorgebracht. Ze zijn minstens zo lief als Iejoor en Teigetje uit Winnie the Pooh. En je kan ook aan ze zien wat ze allemaal hebben meegemaakt. Dat jullie ze op een keer verloren hebben in de duinen dat we ze niet terug konden vinden. Dat ze de hele zomernacht naar de duizelingwekkende sterrennevels hebben liggen staren dat we ze de volgende dag pas terugvonden, nat van dauw en verschrikkelijk eenzaam als alleen een knuffeldier kan zijn.' BOB, TOM EN JAN WOLKERS