Jaap Thijs was taalliefhebber in alle opzichten: 'gek van taal' (*). Hij was tientallen jaren lang redacteur van ochtendblad Trouw, las veel en schreef vanaf 1977, en na zijn vervroegde pensionering in 1984 uitsluitend, eigen stukjes in de zaterdagkrant, eerst over historische figuren, later over taal en taalgebruik. Zijn artikelen werden gebundeld in de boekjes Taal ter sprake en Ontdek je woorden. Door de uitgave van Waterrimpels is Thijs' poëzie nu toegankelijk gemaakt. Ze voeren de lezer binnen in een hecht, intiem universum van beelden, klank en ritme. Een zachte stroming, net nog bovengronds / geeft aan de melodie iets afgeronds/(...) (...)/ Ik durfde niet te springen,/ want wie zou als ik zonk/Het lied ten einde zingen / Dat in mijn hoofd al klonk?/(...) (...)/Tijd hangt als een / verraderlijk waas/ om mensen en dingen heen. lieve vogel van de zomer/met je zachte zonneogen/ waarom ben je heengevlogen/ o ik mis je stille dromer/ (...) Gevangen genomen door een verhaal / Dwaal ik nieuwsgierig door een paleis./ Ik zie er de koning. Met eerbewijs/ Onvangt hij mij in zijn opperzaal./(...) Wandelend op het water/van herinnering en droom,/van verbeelding, schroom,/en angst om nu en later,/(...) Dit zijn enkele regels uit de nagelaten gedichten van Jaap (J.G.A.) Thijs (1924-2005), uitgegeven in de bundel Waterrimpels. De gedichten gaan over liefde, de gestorvene, de vader, de moeder, de zon, de wolken, de kerk, alles wat groeit en bloeit, weerspiegelend water, reizen met de trein, denken en twijfelen aan God, dwalen, dromen, bij de kapper zitten, gedachten die hun vlucht hebben, maar ook zelfrelativering en 'gekkigheid', om de auteur zelf te citeren. Minstens zo boeiend als de onderwerpkeuze van de poëzie is de taal ervan. Thijs stelde aan zijn poëzie dezelfde eis als aan alle geschreven taal : wees 'origineel, aardig en welluidend' (*), maar hij speelt ook met taal en in het bijzonder met citaten en vormen van door hem bewonderde dichters.