De Duitse oorlogsdreiging, de oorlog zelf en mijn krijgsgevangenschap hebben mij alles samen 19 maanden van thuis weggehouden. Van eind augustus 1939 af waren we gemobiliseerd tot op 10 mei 1940 de eigenlijke oorlog begon, toen het Duitse leger Belgie binnenviel. Krijgsgevangen genomen op 26 mei in Oostwinkel, een gehucht van Zomergem in Oost-Vlaanderen, bracht ik de daaropvolgende 10 maanden door in krijgsgevangenschap. Van Zomergem waren we via een tussenstop in Meppen naar een verzamelkamp in oostelijk Oostenrijk gebracht. Van daaruit zijn we naar Innerlantern verhuisd om uiteindelijk in Lingenau te belanden in de streek van Bregenzerwald, deel van de provincie Vorarlberg. Daar heb ik de langste tijd van mijn krijgsgevangenschap doorgebracht, tot we eind maart 1941 werden vrijgelaten en we terug naar huis mochten. In Lingenau heb ik ook de contacten gehad met mensen uit de plaatselijke bevolking die uitgegroeid zijn tot duurzame vriendschapsbanden na de oorlog.Eerst had ik alleen het relaas van mijn krijgsgevangenschap op schrift gesteld. Maar gezien ik de indruk heb dat onze jongere generatie minder afweet over de zogenaamde mobilisatie die een oorlog gewoonlijk vooraf gaat, heb ik er later het verhaal van mijn mobilisatie aan toegevoegd. Mobilisatie betekent de wederoproeping van de gewezen soldaten en dus vanwege de militaire overheid het bevel krijgen terug in dienst te gaan. Zij vormen zodoende een versterking van de bestaande krijgsmacht. Hun regimenten komen meestal niet terecht in de kazernes, maar liggen dan, zoals men het noemt, te velde. Het spreekt vanzelf dat die gemobiliseerde mannen sedert hun normale legerdienst intussen meestal gehuwd zijn. Een mobilisatie wijst gewoonlijk ook op mogelijk oorlogsgevaar en brengt dus in de betrokken gezinnen veel leed met zich mee.Om het geschift te vervolledigen heb ik tenslotte mijn belevenissen tijdens de achttiendaagse veldtocht opgeschreven en het chronologisch tussen de twee andere delen, mobilisatie en krijgsgevangenschap, ingeschoven. Het resultaat is dus een boek geworden van drie delen: Deel 1: Mijn mobilisatie, Deel 2: De achttiendaagse veldtocht, Deel 3: Krijgsgevangen: de weg naar Lingenau.In de navertelling kan men lezen hoe wij na de oorlog een groep mensen uit Lingenau hebben uitgenodigd en ontvangen in Zwevegem. Dit is de basis geworden van een groeiend vakantieverkeer tussen Belgie en Lingenau. Na mij hebben dus vele mensen de weg naar Lingenau gevonden, maar gelukkig niet als krijgsgevangene!!Ikzelf heb op de dag dat ik dit schrijf nog altijd contact met Brunhilde Sohm. Zij is de nicht (dochter van de zuster) van Mutter Frieda. Brunhilde, ondertussen zelf bejaard, was toentertijds een kind. Zij is een van de laatste overlevenden uit de kring mensen die ik in de periode 1940-41 in Lingenau heb leren kennen.