Ergens op een heuvel in de heidevlakte, blootgesteld aan alle winden, ligt de oude hofstede 'Woeste Hoogten'. Zij ligt er eeuwen, krakend naar sterk onder de storm. Maar op een kwade dag brengt de oude heer Earnshaw een gevonden heidekind mee naar huis en daarmee dringt de storm het huis zelf binnen. Met de onweerstaanbaarheid van een oud verhaal ontrollen de gebeurtenissen zich: het opgroeiende heidekind breekt het gesloten gezin uiteen, verwart het hart van de dochter Catherine, en verdwijnt dan – maar niet voor goed. Pas als hij terugkomt breken onder zijn barbaarse tederheid voor altijd de banden die voordien het leven besloten hadden. Als een rauwe, bijtende stormvlaag verplettert Heathcliff mensen en gevoelens. Heathcliff bezit de elementaire kracht en de grondeloze eenzaamheid van de grote mythische oergestalten – en hij is alleen daarom al een van de merkwaardigste figuren uit de negentiende-eeuwse romanliteratuur. Men moet teruggaan naar King Lear en Macbeth om iets vergelijkbaars te vinden: de ijle heksenkreten als van verlaten vogels, de stormwind waarin een oud en ontzind vorst over de heide zwerft. In dit boek is alles rauw en bovenmatig: haat een liefde, maar ook zo overrompelend groots dat de verbeelding zich terstond gevangen geeft.