Toen ze achteromkeek zonder dat daar een duidelijk aanwijsbare reden voor was, wist ze dat ze bang was. Geen schaduw, geen geluid, geen geur verstoorde haar vreedzame wandeling, maar er was iets, iets wat ze niet kon definiëren, wat haar zo aan het schrikken had gemaakt dat ze omkeek. Als je alleen bent in het bos ligt er altijd ergens een wolf op de loer, dacht ze, verbaasd over haar eigen angst. Dat was haar op haar wandeltochten door El Paternoster nooit eerder overkomen. (...) Vandaar dat ze stilhield, zich een halve minuut op haar ademhaling concentreerde en naar de diepe stilte luisterde die haast hoorbaar in het bos hing. Voor de eerste keer sinds ze anderhalf uur eerder bij het hotel was weggewandeld, zei ze iets hardop: 'Er is niets, er is niemand. Ik hoef nergens bang voor te zijn.'