‘Ik schrijf graag over dingen die je kunt vastpakken, zoals een tomaat, maar ook over dat wat zich niet wil laten zeggen en uit je handen glibbert als je denkt dat je het hebt.’ Met zintuiglijke en ogenschijnlijk heldere poëzie trekt Anne Büdgen de lezer haar wereld in, om deze vervolgens onmiddellijk te laten verdwalen. Hoewel het zomer is, er liefde is, en het leven zich blozend openbaart op de straathoek van elke strofe, is er toch iets heel erg mis. Er doen zich vreemde verschuivingen voor, de personages bevinden zich in een voortdurend van kleur verschietende werkelijkheid. Of het nu in Brussel of Lucca is, in de stilste stad of gewoon in de keuken, steeds ligt verontrusting op de loer.