Kjell Askildsens uitgelezen literaire oeuvre is bescheiden van omvang (in veertig jaar tijd schreef hij vijf korte romans en vijf verhalenbundels) maar van een uitzonderlijk hoog soortelijk gewicht. Gevraagd naar de reden van zijn geringe productie, antwoordde hij eens dat hij alleen schrijft wanneer hij iets te vertellen heeft. Meestal zijn Askildsens personages gewone mensen met gewone levens die dreigen weg te glijden in een afgrond van sleur en saaiheid. Als ze er niet tegen vechten komen ze terecht in de hel: een leven zonder betekenis. Toch zijn Aksildsens verhalen niet deprimerend. Telkens slaagt hij erin de alledaagse gebeurtenissen een vreemde of emotionele wending te geven. Onnozele details, trivialiteiten en non-gebeurtenissen worden uitvergroot en opgeblazen, met verrassend en humoristisch effect. Daarnaast hanteert Askildsen een prachtige, beknopte en ironische stijl, waarmee hij de vaak hevige emoties waaraan zijn personages onderhevig zijn verhult. Daardoor krijgen zijn verhalen iets van een hogedrukpan: onder het schijnbaar kalme en alledaagse oppervlak gaat een ongekende spanning schuil die elk moment tot ontlading kan komen. Kjell Askildsen (Mandal, Noorwegen, I9z9) bracht zijn jeugd door in het destijds oer-christelijke en puriteinse zuiden van Noorwegen. Zijn eerste roman uit I953 werd op last van de plaatselijke dominee uit de bibliotheek en boekhandel gehaald vanwege het 'obscene' karakter ervan. Zijn vader, plaatselijk hoofd van politie, verbrandde het debuut van zijn zoon. Ondanks deze ietwat luidruchtige start ontwikkelde Askildsen zich tot een van de meest teruggetrokken, maar belangrijkste prozaïsten van het naoorlogse Noorwegen. In 1983 werd zijn verhalenbundel Thomas F's laatste notities aan het publiek bekroond met de prijs van de Noorse literatuurcritici, evenals in I99I Een groot leeg landschap. Askildsen vertaalde onder meer werk van Samuel Beckett. Zelf werd hij in het Engels en het Duits vertaald.