Twee vrouwen op een eiland doen een spel dat 'je-zo-ie-leven-voorstellen' heet; een premièrefeest krijgt een onverwacht einde in de woning van de regisseur; een man wordt in zijn zomerhuis door zijn bezoek herinnerd aan zijn verleden waarvan hij niets meer wil weten; een jonge vrouw vertelt over haar aan het bed vastgebonden grootmoeder. Judith Hermanns personages zijn vaak niet meer dan toeschouwers van hun eigen leven. Hun gedachten cirkelen steeds om dezelfde thema's: liefde en vergankelijkheid, en de angst voor het ongeleefde, weggegooide leven. Ze voelen dat de tijd aan hen is voorbijgegaan, dat hun leven zich afspeelt in hun herinneringen, dat liefde en vergankelijkheid synoniem zijn. Het is Hermanns gevoel voor de kleine onoprechtheden van deze tijd dat Zomerhuis, later zo indrukwekkend maakt. Het zijn haar afgewogen, ritmische zinnen en de intensiteit van de stemmingen die dit debuut tot een literair genot maken.