Op het eiland Gotland constateert een arts bij een kokkin een hoogst besmettelijke infectieziekte, de vogelgriep. De vijftig kinderen van het zomervoetbalkamp en hun coach, voor wie de kokkin kookte, worden vervolgens in strenge afzondering gehouden. Wanneer de ouders zich realiseren dat er geen effectief medicijn is, dreigen ze in paniek te raken. Inspecteur Maria Wern gaat intussen op zoek naar een mysterieuze man die via internet medicijnen tegen de vogelgriep te koop aanbiedt. De angst slaat Maria om het hart als ook haar naasten door de griep geveld worden. ‘Herkenbare personages… Soms duivelse humor… Dit keer bovendien gecombineerd met een adembenemend plot. Anna Jansson is echt goed!’ – Sydsvenska Dagbladet ‘Dit boek moet u lezen vanwege de zorgvuldige psychologische beschrijving van de daders en de snelle wisselingen tussen de scènes, die het boek een filmisch karakter geven.’ – Libelle (over Doodskruid) (fragment) Het eerste wat Maria deed toen ze op het politiebureau kwam, nadat Nina Eriksson met een ambulance was afgevoerd, was een hete douche nemen en haar huid net zo lang onder de waterstralen schrobben tot hij helemaal rood was. Ze schroefde de warmte steeds verder op, tot op de grens van het verdraaglijke, alsof de besmetting, als die zich al in haar huid had genesteld, weggewassen kon worden. Ze begreep best dat dat niet kon. Maar toch had ze dit reinigingsritueel nodig. Er was absoluut geen enkel bewijs dat Nina vogelgriep zou hebben. Het was slechts een gedachte, of meer nog, het gevoel van ziekte, dood en verderf, dat samensmolt met de vreselijke ervaring van die ochtend, van de vrouw die in haar flat was gewurgd, Sandra Hägg.