Brazier doet in Zonder gruis geen parels een gewaagde poging de gangbare opvatting van het boeddhistisch heilsideaal, nl. de volstrekte en definitieve opheffing van het lijden, te ontdoen van zijn absolute pretenties. Centraal hierin staat zijn originele interpretatie van het begrip nirodha: niet de traditionele vertaling als 'uitdoving', maar als 'omvatten', 'beheersen' en 'wijs omgaan met'. Het boek opent zo een realistisch perspectief op de omgang met en de betekenis van het menselijk lijden. Het voorkomt daardoor overspannen verwachtingen ten aanzien van de beoefening van het boeddhistische pad en de daarmee onlosmakelijk verbonden ontgoocheling en frustratie. Want alleen rondom de altijd aanwezige zandkorrel van het lijden vomt zich de parel van het inzicht in de voorwaardelijkheid van alle fenomenen. Zonder gruis geen parels is echter vooral een praktische leidraad bij het ontwikkelen van een 'wijze omgang' met tegenspoed en hartstocht. David Brazier baseert zich daarbij steeds op zijn persoonlijke ervaringen met de wisselvalligheden van het leven, op zijn klinische praktijk als psychotherapeut en op een langdurige en intensieve beoefening van het boeddhisme. Zonder gruis geen parels beschrijft hoe Boeddha's weg van wijsheid en liefdevolle vriendelijkheid ontstond uit de uitdagingen die hij in zijn persoonlijk leven tegenkwam, en hoe de boeddhistische 'middenweg' het begrip 'karakter', dat uit de moderne psychologie nagenoeg geheel dreigt te verdwijnen, opnieuw een centrale betekenis geeft. Dit boek verklaart zonder enige mystificatie onder andere de begrippen verlichting, nirvana en de vier edele waarheden. De Boeddha zelf komt tevens naar voren als een zeer menselijke figuur, wiens succes niet lag in zijn volmaaktheid, maar in zijn evenwichtige benadering die de energie die vrijkomt uit de persoonlijke ervaring van lijden, op een positieve manier benut.