Als kind aanbidt Andie Dominick haar grote zus Denise, die diabetes heeft, en stiekem speelt ze met haar Insulinespuiten. Wanneer Andie op negenjarige leeftijd niet dezelfde ziekte wordt gediagnosticeerd, moet ook zij het gedisciplineerde leven leiden van een diabetica. De naalden worden een, dagelijkse bron van frustratie en tijdens de talloze bezoeken aan het ziekenhuis wordt ze geconfronteerd met zware onderzoeken, onbegrip en miskenning. op een dag vindt Andie het levenloze lichaam van Denise, die haar dieet heeft genegeerd. De ziekte die de zussen zodichtbij elkaar bracht, heeft hen nu voorgoed gescheiden. Totaal verscheurd door verdriet probeert Andie haar eigen lichamelijke conditie onder controle te houden, terwijl ze wordt geteisterd door opkomende blindheid, in dit zeer aangrijpende relaas beschrijft Andie Dominick hoe zij haar ziekte leert accepteren en respecteren als drijfveer om van haar leven tot het uiterste te genieten.