Marga de Witte beschrijft in dit boek de opvoeding van haar autistische zoon, die bovendien verslaafd is aan softdrugs. Door haar directe en openhartige schrijfwijze wordt voelbaar hoe woede, hoop, twijfel, ouderliefde en onmacht om voorrang strijden. De hoop dat de opvoeding aanslaat, blijkt vaak weer ijdel. Dit boek biedt andere ouders geen opvoedingsadviezen, maar wel herkenning en troost. Hulpverleners (in opleiding) kunnen zich na lezing beter verplaatsen in de zorgen van ouders met dit soort kinderen. Het stemt tot bescheidenheid over de effecten van professionele hulp, maar zal tegelijk motiveren om ouders naar beste kunnen ter zijde te staan.