In het koor van de laatmiddeleeuwse kerk van Mijnsheerenland bevindt zich een beeld op een praalgraf. Sereen biddende handen. Het hoofd gedekt met een kap en rustend op een oorkussen. Aan haar voeten een hondje. Zwarte Betje noemen ze haar omdat ze in zwarte steen is uitgebeeld. Betje als gemoedelijke verwijzing naar haar eigenlijke naam Elijsabette van Hoogeningen. Ze ligt daar al ongeveer vijf eeuwen. Haar neus en vingers zijn beschadigd en het hondje mist de kop. Haar naam is verweven met de geschiedenis van doem en dreiging die een voorlopig einde vond op een zwarte vrijdag in de maand juli van het jaar 1965. Daarover is verteld in het boek Zwarte Vrijdag. Dit verhaal maakt duidelijk waarom die bewuste zwarte vrijdag niet op zichzelf stond. Hier wordt onthuld in welke zin die ogenschijnlijk gemoedelijke Betje nog op een andere manier verbonden is met het woordje zwart. We gaan terug naar de vijftiende en zestiende eeuw toen het doek al had kunnen vallen voor Europa! Lees hierna het spannende vervolg van de Kroniek van Lori-el: Zwarte Goud.