Als zoon van het 'hoofd-der-gereformeerde-lagere-school' te Rouveen-Staphorst stond Koos Geerds van zijn zesde tot zijn zeventiende levensjaar (1954-1965) midden in de cultuur van dit dorp der dorpen, dat in die tijd soms zelfs de voorpagina's van de wereldpers haalde. De gedichten beschrijven het leven van alledag, dat beheerst werd door nuchterheidszin en traditie, godsdienstig besef en oerinstinct. De hele wereld van het gemengde boerenbedrijf met zijn eigen gewoonten en rituelen, een wereld die niet meer bestaat, doet Geerds in een veertigtal gedichten herleven. De gedichten vertegenwoordigen een breed scala aan stijlen en vormen, maar wie vertrouwd is met het werk van deze dichter ontdekt ook in deze poëzie de barokke beeldkracht die zijn vorige bundels al karakteriseerde en er zijn eigenaardige stempel op drukt. Het monument dat Geerds met deze bundel voor Staphorst heeft opgericht is sterk geïnspireerd door sommige Ierse en Caribische poëzie: het is dezelfde geest die deze gedichten terzelfder tijd plaatsgebonden en universeel doet zijn. De pers over 'Staphorst': *Het was geen afrekening met het geloof, maar ook bepaald geen verdediging ervan. - Guus Middag in NRC Handelsblad *Gave miniaturen in de reeds ruim verschoten tinten van de jaren vijftig. [...] God hangt over heel het dorp van de wieg tot het graf. - Wam de Moor in De Gelderlander *'Staphorst' doet mij denken aan het boek van die andere buitenstaander die een dorpsgemeenschap schilderde. Dat was Jorwerd, waar God verdween. In Koos Geerds heeft de poëzie zijn Geert Mak gevonden. - Rien van den Berg in Nederlands Dagblad