In deze semiautobiografie, die hangt en wurgt tussen fantasie en werkelijkheid, voert Herman Brusselmans een aantal personages op van wie de lezer het op de heupen krijgt, met wie hij sympathiseert, die hij graag nooit of ooit tegen het lijf zou lopen, en van wie hij zich afvraagt: bestaan ze werkelijk? Op deze vraag kan alleen de schrijver antwoorden, en dat doet hij in vloeiende zinnen en doorgrondelijke woorden, en in een stijl die Brusselmans heeft gemaakt tot de enige stilist in zijn eigen klasse. De belangrijkste personages van allemaal zijn echter van vlees en bloed; het zijn het ik-personage, en Poppy en Eddie, zonder wie het ik-personage niet zou functioneren. Als de enige echte Poppy iets overkomt wat je niemand zou toewensen is het aan Herman Brusselmans en Eddie om haar bij te staan tot ze weer de gezonde vrouw zal worden die in de ogen van haar geliefden niet alleen onvervangbaar is maar evengoed uniek, prachtig, en voor altijd eeuwig.