In 1997 en 1999 worden Brigitte en haar man de dolgelukkige ouders van twee kinderen uit Colombia. Met volle teugen genieten zij van hun tweetal en alles staat in het teken van het creëren van een warm nest. De oudste groeit op tot een mooi, innemend, hartstochtelijk en extravert meisje. Ze heeft veel vrienden en vriendinnen, is dol op haar broer en is zojuist aangenomen op de opleiding van haar dromen. Lang heeft ze uitgekeken naar de periode na haar eindexamen want dan ‘begint het echte leven.’ Maar op 30 oktober 2014 besluit de dochter uit het leven te stappen en wordt het nooit meer zoals het was. In de daaropvolgende maanden probeert Brigitte het laatste jaar van haar dochters prille leven te ensceneren. Vanuit het perspectief van haar dochter zoekt ze naar antwoorden op de vragen die zij zichzelf stelt. Nietsontziend en met een pijnlijke eerlijkheid is zij beschouwer geworden van haar eigen leven door de ogen van haar zo geliefde kind. Het jaar van de vlinder is daarmee een ode aan het leven. ‘Schrijven als bezwering van het onvoorstelbare. Het is moeilijk, maar het kan. Er gebeurt iets – iets ergs – wat je nooit voor mogelijk hebt gehouden, waaraan je zelfs nooit gedacht hebt. Iets wat je leven, je bestaan totaal op z’n kop zet, stilzet, blokkeert, in een peilloze rouw dompelt. Maar je moet iets. Met jezelf, met anderen, met je omgeving. Je gaat woorden zoeken, die zich vervolgens hakkelend en strompelend aandienen. Ze gaan op een zeker moment halve zinnen vormen, daarna hele zinnen. Uiteindelijk geven ze niet het antwoord, maar kunnen ze wel een soort van pijnlijke vrede bieden met wat er is gebeurd.’ Wim Daniels