Ik ben ergens in de zestig, ruim dertig jaar ouderwets gelukkig getrouwd, vader en opa. Desondanks gieren de adrenaline en phenylethylamine door mijn hersenen, lichaam en spieren. En daar schaam ik me absoluut niet voor. Sinds de eerste ontmoeting met mijn vrouw, 34 jaar geleden, weet ik weer hoe het voelt om verliefd te zijn. Na de geboorte van mijn kleindochter is dat zelfs het mooiste wat me dit jaar is overkomen. Opspelende hormonen. Vlinders tussen mijn oren, in mijn hoofd. Maar ik voel ze op een wonderlijke manier fladderen door mijn buik. In mijn maagstreek spannen zich de spieren. De snelle onregelmatige beat van mijn op hol geslagen hart beukt hard tegen mijn slapen. Ik loop over van de energie, kan de hele wereld aan. Verliefd zijn. Ik was allang vergeten hoe dat voelde. En ja, het kan iedereen zomaar overkomen. Jong of al redelijk op leeftijd. Kijk maar naar mij. Ik hoefde er niets voor te doen. Het gebeurde, plotseling. Vreemd genoeg na een ferme handdruk van een mij volslagen onbekende vrouw. Van het ene op het andere moment zat ik klem in een web van vergeten gevoelens. Hartstocht. Verlangen. Begeerte.