De wereld kwam niet eerder zo hard binnen in de gedichten van Remco Campert. Ik zag een jongetje zitten verwezen op een stoeltje bedekt met bloed en asgrauw puinstof onder een huis weggehaald met bommen bestookt door Assads moordenaarstroep dit gedicht helpt hem niet maar het is genoteerd Gevoelig voor de tijdgeest raapt Remco Campert de scherven van de wereld op en smelt ze om tot taal. Hij neemt de poëzie mee naar buiten, waar hij met "regels dikbuikig van woorden de oude foxtrot' danst. Met een open blik bevraagt hij de poëzie, daagt haar uit, onderzoekt haar onbeholpenheid. Zo vernieuwt hij zichzelf. Zijn bevlogen gedichten roepen om vrijheid: "open die kooi voor het laatst en voorgoed'. en nu jij die binnenkomt ik open als een bloem een oester een deur word van ik tot wij