'Jeruzalem was in mijn beleving ooit een fascinerende stad, gelegen in een paradijselijk land. Israël was voor mij de beschermde gemeenschap van de kibboets; Israël was prachtige natuur en eindeloos mooi weer. Toen ik na drie jaar studie een beurs kon krijgen voor een jaar aan de universiteit van Jeruzalem, aarzelde ik dan ook geen moment. De onrust in die periode schrikte mij niet zo af. Mijn positieve herinneringen aan Israël waren hardnekkig. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat het er ooit niet leuk zou zijn.' Daniëlle van den Bos gaat Hebreeuws studeren in Jeruzalem. Ze kent Israël nog van eerdere bezoeken en is verliefd geworden op het land. De deceptie is groot als al snel blijkt dat het Jeruzalem van 2001 weinig gemeen heeft met het kibboetsleven van de jaren negentig. In plaats van watervallen en palmbomen maken nu opgeblazen cafés en bussen de meeste indruk. Vertwijfeld vraagt ze zich af of Israël een paradijs of een hel is, of iets er tussenin. In Dansen in een dode stad passeren vele ontmoetingen en gesprekken met Israëli's en Palestijnen de revue. Het geeft een beeld van een stad waarin dreiging en haat maar ook vredesactivisme en grote liefdes bij het dagelijks leven horen. Ook schetst het boek het proces waarin de auteur probeert liefde voor en kri-tiek op een land in balans te brengen.