De dominante moeder, die na een leven van liefhebbend heersen en onderdrukken ten slotte aftakelt en sterft, is niet degene die lijdt. Het louterende lijden is voorbehouden aan haar zoon, die zijn verstikkende kindertijd herbeleeft en zich bewust wordt van de wanhoop die zijn zuster de dood heeft ingedreven. Saules Es geeft in deze beklemmende en prachtig geschreven roman een venijnig beeld van een 'vermaledijde moeder'. Ook roept hij meesterlijk de sfeer op van het naoorlogse Antwerpen, waarin de moeder met verbeten overgave ging winkelen. De eenzaamheid van de kinderjaren is niet minder aangrijpend dan de vervreemding van het ziekenhuis waar de zoon zijn stervende moeder observeert.