Dit boek gaat over godsdienst als troublemaker, en dus over de islam. Maar evenzeer over het christendom, in zijn protestantse en vooral roomskatholieke versie. Over godsdiensten als een bedreiging voor het publieke domein. Harry Kuitert houdt er zo zijn eigen opvatting over geloven op na. Hij heeft oog gekregen voor de lange armen van het geloof: het geloof als octopus in plaats van als vredestichter. Godsdiensten zijn bedreigend wanneer ze – met hun beroep op God of Allah – een dwingend karakter krijgen. Momenteel zien we de bijzondere situatie dat christendom en islam moed putten uit elkaars bestaan, en gezamenlijk de grenzen van het publieke domein zoeken, met als doel die te overschrijden. Het boek laat zich het beste lezen als een kritiek op 'Geloven in het publieke domein', het rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Daarin wordt de suggestie gedaan om de scheiding tussen kerk en staat – nu de religie weer in is – nog eens te herzien. Dat advies berust op een vergissing van sociale wetenschappers die niet weten wat godsdienst is; wel wat ze zelf met religie bedoelen, maar niet in de huid van de reëel bestaande godsdiensten zijn gekropen. Volgens Kuitert dient aan de verhouding kerk staat niet te worden gerommeld, zolang de kerk een van de grote godsdiensten ter wereld vertegenwoordigt. De vrijheid van de burger hangt ervan af. En die vrijheid is pas gegarandeerd als niet alleen de gelovige christen of moslim maar ook – en juist – de niet-gelovige niet belaagd wordt door het geloof van andersdenkenden.